این داستان که بر اساس رویداد‌های حقیقی دنیای دارو‌ و داروسازی می‌باشد، درست مثل یک نصیحت برای افرادی که سابقه استفاده از مسکن‌های بی‌شماری را دارند عمل می‌کند. در واقع انگار Pain Hustlers از این شعار پیروی می‌کند: هر شرکتی که نفوذ و استراتژی‌های خوب و درخشانی در بازاریابی دارد، می‌تواند مردم را برای هر چیز به درد نخوری هم جذب کند به خصوص وقتی بحث پول در میان باشد.

عده زیادی از منتقدین بر این باور هستند که Pain Hustlers یک کپی بد و ضعیف از Wolf of Wall Street می‌باشد. به نظر می‌رسد این نظر درستی است. چرا که شعار فیلم نیز بر این باور پافشاری می‌کند. با این تفاوت که در Pain Hustlers محرکی به نام دارو برای این عطش ثروت وجود دارد. علاوه بر این برخلاف Wolf of Wall Street فیلم مورد نظر نتوانست چند وجه مختلف یک انسان را باور پذیر و خوب رقم بزند.

و در آخر باید گفت که Pain Hustlers راجع به بدیهیات است. چرا که بعید می‌دانم کسی باقی مانده باشد که از این بازار کثیف و بزرگ باخبر نباشد. پس در نتیجه تلاش کارگردان به نوعی هیچ سودی برای مخاطب ندارد. و به نظرم استفاده از ستاره‌های جامعه پسندی مثل امیلی بلانت تنها برگه برد دیوید یتس است. چرا که او تنها به کپی موضوعی بدیهی پرداخته است.
تقدیر و تشکر بابت اشتراک این فیلم.

فارغ از این نقد حتما فیلم را تماشا کنید و خودتان آنرا نقد کنید.